O pasado sábado día 9 de decembro, aproveitando a longa ponte da Constitución e a festividade da Inmaculada Concepción, organizamos unha comida familiar nunha casa de turismo rural próxima a Xinzo. A data, o menú e a hora quedaran fixados uns días antes po-lo meu cuñado Desi e mais eu, compinchandonos ambolosdous en anuncialo para media hora antes, porque segundo di o meu cuñado, o noso forte no e a puntualidade. O caso e que a pesares de todo cadaquén chegou a hora que lle pareceu eso si, entre as duas e as tres da tarde, así que logo de un pequeno desorde para sentarse, entre saúdos e bicos comezamos a comer, desfalecidos, a eso das tres e dez.
A fame, o sitio, a hora e aínda o menú eran o de menos, ou a desculpa, o importante foi estar unha vez mais a familia xunta.
Xa na casa esa noite, déuseme por cavilar sobre o acontecido, e sobre a familia en si mesma, -ou institución familiar-, encol da cal, existe un debate aberto, que non e actual, e dos valores que comporta esta antiga institución, que perdura e se mantén bastante inalterable, en contra do que cabería esperar, o longo dos séculos e, a pesar dos cambios propios da evolución da sociedade. Cambios estes que en non poucos momentos da historia da humanidade, foron, senón radicais, si poderiamos cualificar de decisivos para chegar a modernidade, ou o estado das liberdades e dereitos dos que disfrutamos actualmente.
Teñen corrido ríos de tinta e de saliva, debatendo acerca dos “perigos” que supoñen determinadas ideoloxías ou posicinamentos políticos e relixiosos; Tamén se teñen producido acalorados parlamentos e omilias atribuíndose os seus relatores, ser os paladíns da defensa da institución familiar e dos seus valores calesqueira que sexan (e por suposto non sempre coinciden neles).
Derivados destes litixios xurden leis que propician, consolidan ou restrinxen dereitos e deberes, usos e costumes sociais que configuran e reformulan o concepto e definición de familia, e que no eido practico supoñen una evolución do xeito de relacionarse os seres humanos no ámbito mais domestico e familiar.
A penas a un año vista da aprobación, polo goberno ZP, da lei de matrimonios homosexuais, ollada por algúns sectores da sociedade, como a puntilla a institución familiar. Temos que convir que a mas grande parte dos cidadáns o ven con absoluta normalidade e aínda diría, con cordialidade. Zecais, o que sigue a producir o maior rexeito, sexa algo probablemente banal e inocuo como e o termo matrimonio, que ZP e os seus ministros se empeñaron en manter ( case de forma provocadora) a pesares da manifesta contestación que suscitou.
Eu teño que confesar que non me gusta o termino aplicado as parellas homosexuais, porque entendo que e unha palabra que histórica, cultural e aínda etimoloxicamente se refire a unión entre un home e unha muller. Mais aínda, creo que si se houbera usado outro termino para definir estas unións, en pe de igualdade cos heterosexuais, o 99% dos cidadans estarían de acordo coa equiparación de dereitos e deberes. Aínda mais, houbera sido didáctico e divertido inventar unha palabra simple (non composta) para este tipo de unións.
A segunda parte, consecuente e consecuencia da nova situación, será a lei de adopcións, para a que hai tantas consideracións e razóns en contra como a favor dela. O que si esta claro que que, si existe matrimonio, existe dereito, e si non, no caso das mulleres tamén, posto que nada impide adoptar e moito menos enxendrar un fillo a unha muller independentemente de que conviva sola ou acompañada, algúns destes casos son as coñecidas familias con nome de tratamento inxectable, as monoparentais. A min, como di a canción do anuncio, paréceme mellor ” Os animais de dous en dous… uah… uah …
Tampouco neste caso o teño eu claro, aínda que se supón que estou condicionado por unha concepción cultural, relixiosa e xeneticamente heterosexual das relacións humanas; Producíndome un importante rexeito e repugnancia (con perdón), o feito de maxinar a un neno metido na cama dos seus dous pais, que entre arrumacos e bicos namorados, acariñan o seu rapaz un sábado calquera pola manan antes de erguerse. Supoño que e algo alomenos tan proporcionalmente forte e incontrolable para os heterosexuais, como para os homosexuais o rexeito que din sentir polo sexo oposto.
O caso e que, con mais probabilidades que menos, o futuro será bisexual e ambiguo, e as relacións humanas zecais pasen a u segundo termino.
Toda esta reflexión sobre a familia, ben o conto como dixen, porque este pasado fin de semana, xuntémonos para ir a comer a un restaurante toda a familia. Preto de vinte persoas o carón da avoa, vencello querido e respectado dos alí presentes: fillos e fillas, xenros e noras, e netos e netas que conforman o entramado de fillos/fillas, netos/netas, tíos/tías, primos/primas, cuñados/cuñadas, da nomenclatura do parentesco familiar.
Disfrutando por enésima vez da compaña dos parentes, decateime que a institución familiar non corre o perigo que se pretende. E mais, semella estar forte e como dicía o comezo de esta reflexión, se mantén bastante inalterable, en contra do que cabería agardar. E coido que, independentemente das relacións que se establezan ou non no futuro en función da sexualidade dos conxugues, a familia non corre un serio perigo, ou alomenos non maior do que correu sempre. Ese perigo por certo, non depende tanto desa condición sexual, canto das relacións sociais ou humanas entre os membros da familia; Da educación no ámbito “domestico” e con respecto os parentes, que se trasmita de pais a fillos; E por suposto do respecto e consideración que sexamos capaces de outorgar ou recoñecerlle os nosos maiores.
Eu paseino fenomenal, como sempre! Compartindo mesa e cuberto cos meus, disfrutando en primeiro lugar da compaña de miña mai que estaba compracida e feliz de vernos xuntos, e disfrutando tamén da compaña de tódolos demais familiares cos tics e tópicos de cadanseu deles e delas, que non por moi coñecidos e previsibles, ou a pesar diso, son menos celebrados e comentados que noutras ocasións. Un pracer!
Observo o futuro desta institución con confianza, optimismo e aínda con certa dose de humor: Probablemente nas xuntanzas familiares para aquelas, estea de mais o xénero de algunhas palabras, como aboa si fosen dous aboos, ou haberá mais cuñadas que cuñados, ou moitos mais tíos que tias…. Quen sabe como vai ser…? O importante será que se xunten as familias o carón, e o calor dos parentes, e por certo, tanto familia como parentes, son duas palabras fermosas que definen relaciones humanas, que como amor, non teñen nin xenero nin están suxeitas o arbitrio das pasións políticas nin fundamentalistas.
A fame, o sitio, a hora e aínda o menú eran o de menos, ou a desculpa, o importante foi estar unha vez mais a familia xunta.Xa na casa esa noite, déuseme por cavilar sobre o acontecido, e sobre a familia en si mesma, -ou institución familiar-, encol da cal, existe un debate aberto, que non e actual, e dos valores que comporta esta antiga institución, que perdura e se mantén bastante inalterable, en contra do que cabería esperar, o longo dos séculos e, a pesar dos cambios propios da evolución da sociedade. Cambios estes que en non poucos momentos da historia da humanidade, foron, senón radicais, si poderiamos cualificar de decisivos para chegar a modernidade, ou o estado das liberdades e dereitos dos que disfrutamos actualmente.
Teñen corrido ríos de tinta e de saliva, debatendo acerca dos “perigos” que supoñen determinadas ideoloxías ou posicinamentos políticos e relixiosos; Tamén se teñen producido acalorados parlamentos e omilias atribuíndose os seus relatores, ser os paladíns da defensa da institución familiar e dos seus valores calesqueira que sexan (e por suposto non sempre coinciden neles).
Derivados destes litixios xurden leis que propician, consolidan ou restrinxen dereitos e deberes, usos e costumes sociais que configuran e reformulan o concepto e definición de familia, e que no eido practico supoñen una evolución do xeito de relacionarse os seres humanos no ámbito mais domestico e familiar.
A penas a un año vista da aprobación, polo goberno ZP, da lei de matrimonios homosexuais, ollada por algúns sectores da sociedade, como a puntilla a institución familiar. Temos que convir que a mas grande parte dos cidadáns o ven con absoluta normalidade e aínda diría, con cordialidade. Zecais, o que sigue a producir o maior rexeito, sexa algo probablemente banal e inocuo como e o termo matrimonio, que ZP e os seus ministros se empeñaron en manter ( case de forma provocadora) a pesares da manifesta contestación que suscitou.
Eu teño que confesar que non me gusta o termino aplicado as parellas homosexuais, porque entendo que e unha palabra que histórica, cultural e aínda etimoloxicamente se refire a unión entre un home e unha muller. Mais aínda, creo que si se houbera usado outro termino para definir estas unións, en pe de igualdade cos heterosexuais, o 99% dos cidadans estarían de acordo coa equiparación de dereitos e deberes. Aínda mais, houbera sido didáctico e divertido inventar unha palabra simple (non composta) para este tipo de unións.
A segunda parte, consecuente e consecuencia da nova situación, será a lei de adopcións, para a que hai tantas consideracións e razóns en contra como a favor dela. O que si esta claro que que, si existe matrimonio, existe dereito, e si non, no caso das mulleres tamén, posto que nada impide adoptar e moito menos enxendrar un fillo a unha muller independentemente de que conviva sola ou acompañada, algúns destes casos son as coñecidas familias con nome de tratamento inxectable, as monoparentais. A min, como di a canción do anuncio, paréceme mellor ” Os animais de dous en dous… uah… uah …
Tampouco neste caso o teño eu claro, aínda que se supón que estou condicionado por unha concepción cultural, relixiosa e xeneticamente heterosexual das relacións humanas; Producíndome un importante rexeito e repugnancia (con perdón), o feito de maxinar a un neno metido na cama dos seus dous pais, que entre arrumacos e bicos namorados, acariñan o seu rapaz un sábado calquera pola manan antes de erguerse. Supoño que e algo alomenos tan proporcionalmente forte e incontrolable para os heterosexuais, como para os homosexuais o rexeito que din sentir polo sexo oposto.
O caso e que, con mais probabilidades que menos, o futuro será bisexual e ambiguo, e as relacións humanas zecais pasen a u segundo termino.
Toda esta reflexión sobre a familia, ben o conto como dixen, porque este pasado fin de semana, xuntémonos para ir a comer a un restaurante toda a familia. Preto de vinte persoas o carón da avoa, vencello querido e respectado dos alí presentes: fillos e fillas, xenros e noras, e netos e netas que conforman o entramado de fillos/fillas, netos/netas, tíos/tías, primos/primas, cuñados/cuñadas, da nomenclatura do parentesco familiar.
Disfrutando por enésima vez da compaña dos parentes, decateime que a institución familiar non corre o perigo que se pretende. E mais, semella estar forte e como dicía o comezo de esta reflexión, se mantén bastante inalterable, en contra do que cabería agardar. E coido que, independentemente das relacións que se establezan ou non no futuro en función da sexualidade dos conxugues, a familia non corre un serio perigo, ou alomenos non maior do que correu sempre. Ese perigo por certo, non depende tanto desa condición sexual, canto das relacións sociais ou humanas entre os membros da familia; Da educación no ámbito “domestico” e con respecto os parentes, que se trasmita de pais a fillos; E por suposto do respecto e consideración que sexamos capaces de outorgar ou recoñecerlle os nosos maiores.
Eu paseino fenomenal, como sempre! Compartindo mesa e cuberto cos meus, disfrutando en primeiro lugar da compaña de miña mai que estaba compracida e feliz de vernos xuntos, e disfrutando tamén da compaña de tódolos demais familiares cos tics e tópicos de cadanseu deles e delas, que non por moi coñecidos e previsibles, ou a pesar diso, son menos celebrados e comentados que noutras ocasións. Un pracer!
Observo o futuro desta institución con confianza, optimismo e aínda con certa dose de humor: Probablemente nas xuntanzas familiares para aquelas, estea de mais o xénero de algunhas palabras, como aboa si fosen dous aboos, ou haberá mais cuñadas que cuñados, ou moitos mais tíos que tias…. Quen sabe como vai ser…? O importante será que se xunten as familias o carón, e o calor dos parentes, e por certo, tanto familia como parentes, son duas palabras fermosas que definen relaciones humanas, que como amor, non teñen nin xenero nin están suxeitas o arbitrio das pasións políticas nin fundamentalistas.
Carlos Gómez
1 comentario:
A lo mejor lo que deberia hacerse es cambiar el termino "matrimonio" del diccionario por "unión entre dos personas" y no inventar ninguna nueva palabra para describir algo que en esencia es exactamente lo mismo, una unión de dos personas( fruto del amor o de lo que les de la gana), por que resulte divertido jugar a ser la Real Academia.
Según el diccionario "familia" significa:
1. f. Grupo de personas emparentadas entre sí que viven juntas.
2. f. Conjunto de ascendientes, descendientes, colaterales y afines de un linaje.
3. f. Hijos o descendencia.
Vaya hombre, aqui nos quedamos sin argumentos, por que no habla de sexos en ningún momento.No creo que lo que llamas familia pueda verse amenazada por si misma cuando el mismo termino recoge todas las opciones. a lo mejor a lo que te refieres es a la "familia tradicional", ANDA! una palabra compuesta! a lo mejor seria divertido inventar una nueva para diferenciar a un grupo de personas emparentadas que conviven y a un grupo de personas tradicionales y retrógradas que conviven y se sienten amenazadas por los anteriores.
Por otro lado, esa repulsión (que con mucho perdon que lo digas es sumamente ofensivo) que te produce imaginar a un niño metido en la cama con sus dos padres es solo más de lo mismo. A mi personalmente me resultaria mucho mas repugnante un niño para el que no existen los "mimos" de sus padres un sabado por la mañana, o nunca, o un niño que vive en un ambiente hostil en su propia casa, o un niño que ni sikiera tiene casa. Acaso importa de donde venga el cariño que recibimos? si estas triste y necesitas un abrazo haces un casting para decidir quien te lo da? Lo que mas sufrira ese niño con dos padres sera la gente a la que le repugna su situación y no el hecho de que su amor familiar provenga de dos hombres.
A lo de " como para os homosexuais o rexeito que din sentir polo sexo oposto" te diré que los homosexuales no sienten desprecio hacia el sexo opuesto, simplemente no sienten atracción sexual, del mismo modo que un heterosexual no siente atraccion sexual hacia alguien de su mismo sexo, pero en ningun caso se desprecia al género como tal (habrá quien si que lo sienta, pero independientemente de su condicion sexual)
Que el futuro sea bisexual, lo dudo. Lo que deberia pasar es que el futuro fuera tolerante, y nadie escondiera lo que es.No es que cada vez haya mas homosexuales, es que cada vez tienen menos miedo y mas apoyo.
Creo sinceramente que deberian empezar a desaparecer este tipo de debates, y que esta sociedad en la que vivimos deberia progresar un poco y empezar a ver el amor, sea como sea, venga de donde venga, y lo practique quien lo practique, como algo positivo y necesario. Deberíamos preocuparnos por las cosas que van realmente mal y dejar de cuestionarnos qué amor es válido y cual no, por que sea como sea siempre es bueno y no se hace daño a nadie amando.
Como bien dices, todas esas ideas medievales, son fruto de una educación religiosa y tradicional.Pero como quien enseña enseña lo que quiere, han hecho de ese "sagrado libro de enseñanza" llamado Biblia un Pandeiro. Te dejo un articulo muy interesante sobre lo que dice la Biblia que te ha enseñado que hay amores no válidos.
http://www.emprendedoras.com/articulo_1875_la-homosexualidad-segun-la-biblia
Publicar un comentario